Fantastisch.

Vandaag vertel ik jullie alles over het protocol en pedagogisch onverantwoord zijn. 

Hallo allemaal, welkom op mijn blog. Ik ben docente Nederlands in opleiding en loop stage op een middelbare school. Werken als docent betekent dat geen enkele dag hetzelfde is. Op mijn blog schrijf ik om de twee weken over mijn ervaringen in de klas.

Zenuwachtig zet ik de PowerPoint aan. Ik stuur de klas die ik het eerste uur lesgaf iets eerder weg. ‘Jongens, er komt zo een heel belangrijke meneer van de HvA kijken, dus jullie mogen alvast wat eerder weg. Rustig op de gang, ga direct naar de volgende les’, zeg ik terwijl ik driftig de deur laat openzwaaien. Uiteraard weet ik dat ze niet direct naar het volgende lokaal gaan, maar daar maak ik me nu even niet druk om. Ik draai me om en daar staat de HvA-meneer. Fantastisch, hij is er al. Aangezien ik mijn les ga geven in het videolokaal kan hij live meekijken via de camera’s, zonder dat hij in levende lijve in het lokaal zit. Fantastisch, dan kan ik niet zien hoe hij denkt over mijn les. Hij ziet mij dus wel, maar ik hem niet. De leerlingen komen binnen. Ik heb gisteren al verteld dat er een belangrijk iemand komt en ik heb gevraagd of ze zich buitengewoon goed wilden gedragen. ‘Als het goed gaat, dan trakteer ik misschien wel’, zeg ik beschaamd. Omkoping is natuurlijk niet pedagogisch verantwoord en ook niet bepaald professioneel, maar nood breekt wet. Sommige leerlingen vragen bij de deur zachtjes waar de HvA-meneer dan is en ik fluister terug dat hij via de camera’s meekijkt. Een jongetje vergeet even zijn act en zwaait uitbundig in de camera. Ik zeg niks, maar weet nu al dat hij heel goed zijn best moet doen om nog de traktatie te krijgen. Ik begin de les, eerst is het allemaal nog onwennig, want ik voel me behoorlijk bekeken. Al snel gaat alles vanzelf en heb ik niet eens meer het idee dat er naar me gekeken wordt via de camera’s. Na vijftig minuten vertrekken de leerlingen op naar de volgende les. Mijn stagebegeleider, werkplekbegeleider en de HvA-meneer komen binnen. Mijn les en mijn voortgang over het gehele jaar worden besproken, dat is het protocol van de HvA. Ik houd mijn adem even in. De voldoendes voor de verschillende competenties rollen over tafel. Eindresultaat: een acht. Fantastisch, na de meivakantie trakteer ik, ook aan de uitbundig zwaaiende leerling.

Juf Nikki.

Vergeet niet op de knop ‘volg’ te drukken, dat kan ook zonder account. Tips en leuke berichten zijn altijd welkom!

De juiste redenen

Vandaag vertel ik jullie alles over verdriet en oud zeer. 

Hallo allemaal, welkom op mijn blog. Ik ben docente Nederlands in opleiding en loop stage op een middelbare school. Werken als docent betekent dat geen enkele dag hetzelfde is. Op mijn blog schrijf ik elke week over mijn ervaringen in de klas.

Soms vraag ik me af of ik misschien docent wil worden om de verkeerde redenen. School was voor mij vroeger niet altijd even leuk en ik wil onder andere docent worden om kinderen te helpen en te steunen die anders zijn dan de anderen. Deze week werd pijnlijk duidelijk dat er bij mij nog veel oud zeer zit. Een van de leerlingen uit de klas hoort er niet helemaal bij, dit werd al snel zichtbaar aan het begin van het jaar. Na wat gesprekken hier en daar met de rest van de meiden uit de klas leek het beter te gaan, maar nu blijkt die ene leerling toch behoorlijk buitengesloten te worden. Er zal in de middag opnieuw een gesprek plaatsvinden met al de meiden. Nadat ik dit nieuws te horen krijg in de lerarenkamer, voel ik een steek in mijn zij. Ik merk dat ik boos word, maar meer nog voel ik teleurstelling en een gevoel dat ik op dat moment niet kan plaatsen. Ik was in verwarring. Toen ik zelf als kind werd buitengesloten voelde ik me uiteraard ontzettend alleen en wist ik zeker dat ik de andere partij, de buitensluiters en de pesters, altijd slecht zou vinden. Nu ben ik ouder, volwassen wellicht, en is alles opeens niet meer zo zwart-wit. Ik ben dol op alle leerlingen uit deze klas. Soms wil ik ze achter het behang plakken en soms stellen ze me ontzettend teleur of maken ze me kwaad, maar ik zie prachtig mooie mensen in allemaal. Tijdens het gesprek die middag uit ik mijn gevoel. De buitengesloten leerling heeft veel verdriet en met moeite bedwing ik mijn eigen tranen. Toch lukt het om als docent mijn verhaal te doen en niet in mijn emotie volledig uit mijn plaat te gaan. De andere leerlingen zijn muisstil. Ik zie dat ik de meeste meiden geraakt heb met mijn verhaal. Dan weet ik weer dat ik docent wil worden voor de juiste redenen.

Juf Nikki.

Vergeet niet op de knop ‘volg’ te drukken, dat kan ook zonder account. Tips en leuke berichten zijn altijd welkom!

Huts!

Vandaag vertel ik jullie alles over grijze haren en de docent.   

Hallo allemaal, welkom op mijn blog. Ik ben docente Nederlands in opleiding en loop stage op een middelbare school. Werken als docent betekent dat geen enkele dag hetzelfde is. Op mijn blog schrijf ik elke week over mijn ervaringen in de klas.

Mijn derdejaarsstage loopt bijna ten einde, dat betekent dat ik inmiddels al twee stages achter de rug heb. Aan het begin van iedere stage vraagt mijn vakdocent of ik bij mijn voor- of achternaam genoemd wil worden door de leerlingen. Tot nu toe heb ik altijd gekozen voor mijn voornaam. Wanneer een leerling mij bij mijn achternaam noemt of ‘u’ zegt, geef ik aan dat ik daar grijze haren van krijg. Uiteraard is dat niet waar. Ik vind het gewoon best lastig wanneer leerlingen mij bij mijn achternaam noemen en ‘u’ tegen mij zeggen. Ik ben drieëntwintig en stiekem wil ik dat leerlingen mij zien als de leuke, jonge stagiaire die met hen lacht en die weet wat ‘huts’ betekent. Aan de andere kant wil ik dat de leerlingen mij serieus nemen en begrijpen dat, wanneer ik voor de klas sta, ik in zekere zin bepaal wat er gebeurt. Het is vrij simpel; ik wil bij de leerlingen ‘horen’, maar ik wil ook door hen behandeld worden als docent. Tot nu toe lukt het aardig. Wanneer mijn vakdocent lesgeeft, zit ik achterin en maak ik af en toe een praatje of een grapje met de leerlingen. Wanneer ik zelf voor de klas sta, word ik serieuzer en moet ik af en toe ook ingrijpen wanneer leerlingen niet doen wat ik zeg. De leerlingen accepteren dit. Toch vind ik dat ik voor mezelf een besluit moet nemen en dat ik mezelf in het vierde jaar moet voorstellen aan de leerlingen met mijn achternaam. Ik ben niet meer de leuke, jonge stagiaire, maar de leuke, jonge docent. Ik heb de grijze haren er graag voor over.

Juf Nikki.

Vergeet niet op de knop ‘volg’ te drukken, dat kan ook zonder account. Tips en leuke berichten zijn altijd welkom!

Kruisjes en krulletjes.

Vandaag vertel ik jullie alles over wanhoop en gniffelen. 

Hallo allemaal, welkom op mijn blog. Ik ben docente Nederlands in opleiding en loop stage op een middelbare school. Werken als docent betekent dat geen enkele dag hetzelfde is. Op mijn blog schrijf ik elke week over mijn ervaringen in de klas.

Ik ga het eerlijk toegeven: ik vind toetsen nakijken een van de leukste dingen aan werken in het onderwijs. Ik bied dan ook altijd aan om de toetsen van de klassen van mijn begeleidster na te kijken. Ik zet een muziekje op, pak een rode pen en duik in de wonderlijke gedachtewereld van de leerlingen. Het nut van toetsen is niet onomstreden. De ene docent vindt toetsen heel belangrijk en de ander doet het omdat het ‘moet’. Het blijft een lastig onderwerp. Natuurlijk wil je leerlingen intrinsiek motiveren, maar ik merk zelf ook dat ik harder werk wanneer er iets vanaf hangt. Dat is niet meer dan menselijk, toch? Wanneer een volwassenen al niet voor alles de intrinsieke motivatie kan vinden, hoe kunnen we dan verwachten dat een tiener dat wel doet? Ondertussen luister ik naar mijn muziekjes en zet ik kruisjes en krulletjes op de blaadjes. Bij het lezen van sommige antwoorden ben ik de wanhoop bijna nabij. Bij het lezen van andere antwoorden gniffel ik stiekem even en schud ik mijn hoofd. De antwoorden die mij het meest bijblijven, zijn de antwoorden van de leerlingen van wie ik weet dat ze heel hard hebben geleerd. De leerlingen die altijd hun huiswerk maken, maar toch niet hoog scoren. Ik pak de toets van zo’n leerling van de stapel en begin met lezen. Ik ben bij deze leerlingen altijd bang voor ieder fout antwoord dat ik tegenkom. Vandaag blijft die angst uit. Ik tel de kruisjes die ik net heb gezet bij elkaar op, het zijn er maar vier. Ik kijk naar het scoreblad en schrijf vol vreugde een ruime acht op het blad. Toetsen mogen dan niet onomstreden zijn. Deze leerling zal op dit moment heel blij zijn dat ze bestaan.

Juf Nikki.

Vergeet niet op de knop ‘volg’ te drukken, dat kan ook zonder account. Tips en leuke berichten zijn altijd welkom!

Geef acht!

Vandaag vertel ik jullie alles over ‘hulpleerlingen’ en een witte labjas. 

Hallo allemaal, welkom op mijn blog. Ik ben docente Nederlands in opleiding en loop stage op een middelbare school. Werken als docent betekent dat geen enkele dag hetzelfde is. Op mijn blog schrijf ik elke week over mijn ervaringen in de klas.

Tijdens het rijden, kijk ik zijdelings op mijn TomTom. De reis duurt vijfenveertig minuten langer dan gebruikelijk. De spits komt op, waardoor ik dubbel zo lang over mijn rit zal doen. Normaal gesproken vind ik dat niet zo’n probleem, ik luister naar muziek en kijk om me heen. Het doet me weinig dat ik een halfuurtje later thuiskom. Ik ga me, letterlijk, niet in allerlei bochten wringen. Echter, ik heb beloofd vanavond bij de open avond van mijn stageschool aanwezig te zijn. Ik parkeer mijn auto na een lange rit op de parkeerplaats van de school. Ik ben nu al uitgeput na een lange dag op de HvA en ik heb nog niet gegeten, maar ik heb er zin in. Wanneer ik de klas binnenkom, staan al de tafels nog in rijen en is er nog niks klaargezet. Ik ga zuchtend zitten, eerst maar even eten. Een enthousiaste leerlinge komt niet veel later de klas binnen, terwijl ik net op een zeer charmante manier een koude wrap verorber. Ze blijkt er geen erg in te hebben, want ze vertelt vrolijk dat ze het leuk vindt om te helpen en dat ze straks ook nog even bij scheikunde langsgaat, daar mag je namelijk zo’n witte labjas aan. Ik slik mijn laatste hap door en glimlach. Ik vraag haar of ze mij alvast wil helpen met het klaarzetten van de tafels. Een halfuur later zijn de andere ‘hulpleerlingen’ ook binnengekomen, staan al de tafels netjes in groepjes en zijn de taken verdeeld. De leerlingen kletsen over jongens, maken foto’s van elkaar en doen hun haren. Ik meng me af en toe in de gesprekken en ik zie mijn eigen vijftienjarige zelf terug in vijf paar ogen. Het groepje staat als een halve kring om mij heen en vertelt mij van alles. Ik zie de eerste leerlingen van groep acht de gang inlopen. ‘Ja meiden, in formatie!’, roep ik als vorm van grap. De ‘hulpleerlingen’ lopen giechelend naar hun zelfgekozen groepje en helpen de hele avond ontzettend goed mee. Soms zou ik best weer vijftien willen zijn.

Juf Nikki.

Vergeet niet op de knop ‘volg’ te drukken, dat kan ook zonder account. Tips en leuke berichten zijn altijd welkom!

Dat is andere koek!

Vandaag vertel ik jullie alles over een semi volwassenen en mans doen.

Aloha leuke mensen! Een tijdje geleden vertelde ik jullie over ‘ja-knikkers’, flierefluiters en bijdehandjes. Vandaag vertel ik jullie over één van de momenten waarop mijn geduld weer een beetje op de proef werd gesteld, maar waar ik stiekem ook wel om kon lachen.

Ik draai me om. Ik vraag me in stilte af of ik het wel goed heb gehoord. Ik heb een leerling zojuist gevraagd of hij zijn stoel terug op vier potten kan zetten. Wanneer ik mij heb omgedraaid, kijkt de schoolverlater mij met een grijns aan. Hij heeft mij zojuist laten weten dat ik dat niet bepaal. De jongere kinderen die net van de basisschool afkomen zijn vaak degene met overmatig veel respect. Dat is heel andere koek. Na tien keer zeggen dat ze gewoon ‘jij’ mogen zeggen, (lees: ‘Zeg maar gewoon ‘jij’, ik ben nog geen tachtig’) ben ik ermee gestopt. Ik kijk de semi volwassenen tegenover me vertwijfeld aan. Ik vraag me af of het te laat is om te reageren. Zijn vriend redt de situatie. Lachend laat hij de ander weten dat hij niet zo mans moet doen. De stoel staat ondertussen weer op vier poten. Ik loop weg. Stiekem ben ik opgelucht. Blijkbaar ben ik nog niet zó oud dat ik gezag kan hebben over jong volwassenen.

Pssst, misschien vind je dit ook leuk: YouTube, Instagram en Blogger.

Dit was ‘Dat is andere koek!’. Vond jij dit een leuk stukje en wil je meer lezen? Vergeet dan niet op het knopje volg te drukken, dat kan ook zonder WordPress account. Laat een tip of een lief berichtje achter. Het is drie dagen lang weekend! Liefs Nikki x

Vragen kost geen geld!

Vandaag vertel ik jullie alles over tot honderd tellen en teruggaan naar de middelbare school.

Aloha lezers! Ik heb na een week van docentje ‘spelen’, sinds vorige week weer mijn normale bijleslessen voortgezet. Tenminste ‘normaal’ is misschien niet het goede woord. Vandaag heb ik weer een nieuw verhaal voor jullie.

Ik kijk met een kleine verontwaardiging en verbazing naar het beeldscherm van mijn telefoon. Het is een tijdje geleden sinds iemand mij iets heeft kunnen ‘opleggen’. Op de middelbare school om precies te zijn. Ik knipper met mijn ogen. Ik moet beleefd blijven. Ik kan niet zeggen dat de ouder van deze leerling het ook netjes kan vragen, in plaats van gewoonweg te zeggen wat ze wil dat ik doe. Ik besluit te wachten met reageren tot ik heb bedacht wat ik wil zeggen. Naast huiswerkbegeleiding en bijlesgeven, ben ik veelal bezig met de voorbereidingen voor mijn leerlingen en fietsen van afspraak naar afspraak. Dit doe ik graag en vrijwillig, want ik word hier verder niet voor betaald. Zodra iemand iets van mij verwacht, zonder het te vragen, word ik gek genoeg weer een opstandige puber. Nu ben ik nog niet zo heel lang uit die rol, dus deze positie weer innemen, was niet lastig. Anders dan toen, weet ik me nu gelukkig beter te beheersen en geef ik beleefd antwoord. Natuurlijk heb ik wel eerst tot honderd moeten tellen.

Pssst, misschien vind je dit ook leuk: YouTube, Instagram en Blogger.

Dit was ‘Vragen kost geen geld!’. Vond jij dit een leuk stukje en wil je meer lezen? Vergeet dan niet op het knopje volg te drukken, dat kan ook zonder WordPress account. Laat een tip of een lief berichtje achter. Het is bijna weekend! Liefs Nikki x